ஆலயங்கள் சிறப்பாக நடைபெற அரசாங்கமும், பக்தர்களும்,அர்ச்சகர்களும் இணைந்து செயல் பட்டால் மட்டுமே இது சாத்தியம். ஆலயத்திற்குச் சொந்தமான இடங்கள் ஆக்கிரமிக்கப் படுவதைத் தடுக்கும் நடவடிக்கைகளை எடுக்காமல் அவற்றை விற்றுவிட அரசாங்கம் முடிவு செய்திருப்பது துரதிருஷ்டமே. அச் சொத்துக்கள் காலப் போக்கில் மதிப்பு கூடி ஆலயத்திற்கு வலிமை சேர்ப்பதற்காக அமைக்கப்பட்டவை. அவற்றால் வரும் வருவாய் ஆண்டுதோறும் பெருக வேண்டும் என்பதே அதன் நோக்கம். சென்னையில் மெட்ரோ ரயில் தடத்தில் இருந்த ஆலய நிலங்களை விற்பதில் பல கோடிகள் கிடைத்தும் அது அந்த அந்த ஆலயங்களுக்குச் சேர்க்கப்பட்டதா என்பதே கேள்வி. இந்து அறநிலையத் துறையின் பொதுநிதியில் சேர்ப்பதால் என்ன பயன்? ஆலயங்களுக்கு வழங்கப்பட்ட நிலங்களே ஏப்பமிடப்பட்டுள்ள கால கட்டத்தில் இப்படியும் ஒரு திட்டம் தேவையா? ஆக்கிரமிப்பாளர்களை அகற்றி அவர்கள் மீது நடவடிக்கை எடுப்பதே அரசாங்கத்தின் கடமையாக இருக்க முடியும்.
ஆலயங்களை மக்கள் எப்படி தூய்மையாக வைத்துக் கொள்ள முடியும் என்பதைக் கேரளத்துக் கோயில்களைக் கண்டவர்கள் நிச்சயம் ஒத்துக் கொள்வார்கள். குப்பைகளையும் , எச்சில் துப்பிய சுவர்களையும், கோயிலுக்குள் சாப்பிட்டுவிட்டு வீசி எறியப்பட்ட இலைகளையும் , துர்நாற்றத்தையும்,மதில்களை ஒட்டிய மூத்திரக்குட்டைகளையும் பார்த்துப் பழகிவிட்டவர்கள் , கேரளத்தைப் பார்த்தாவது கண்டிப்பாகக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். குருவாயூர் போன்ற நெரிசல் மிக்க ஆலயங்களிலும் எவ்வளவு நேர்த்தியாக தரிசனத்திற்கு ஏற்பாடுகள் செய்கிறார்கள் தெரியுமா? மூத்த குடிமக்களுக்கும் , பெண்களுக்கும் தனி வரிசைகள் குறிப்பிட்ட நேரங்களில் ஒதுக்கப்படுகின்றன. இங்கேயோ வரிசைகள் சிறப்புக் கட்டணத்தைப் பொறுத்தே அமைக்கப் படுகின்றன. அதிலும் விழா நாளன்று இருபத்தைந்து ரூ டிக்கேட்கள் ஐநூறு ரூபாய்க்கு விற்கப்பட்டதாகச் செய்தித்தாள்கள் மூலம் அறிகிறோம்.
விழாக்காலமாக இருந்தால் எங்கு பார்த்தாலும் வழியை மறைத்துக்கொண்டு கடைகள். எங்கும் வியாபாரம். எதிலும் வியாபாரம். உலகத்தில் வேறு எங்குமே கிடைக்காத பொருள்களை வாங்குவதாக எண்ணிக்கொண்டு வளைக் கடைகளின் முன்பு பெண்கள் கூட்டம்.மூர்த்தங்களைத் தொடுவதும் அவற்றிற்குத் தாங்களாகவே தீபம் காட்டுவதும் நந்தியின் காதில் ரகசியம் பேசுவதும் இங்கு அன்றாடும் காணும் காட்சிகள் அல்லவா? நெரிசலான ஆலய வரிசைகளில் நிற்கும் கேரளா மக்கள் இறைவனின் நாமத்தை உச்சரிக்கிறார்கள். அதிகக் கூட்டம் இல்லாத கோயில்களிலோ , நிசப்தமாக மெய்மறந்து நிற்கிறார்கள். விடியற்காலை சுமார் ஐந்து மணிக்கே கோயில்கள் திறக்கப் படுவதால், பலர் ,தலைக்கு நீராடித் தூய்மையான ஆடை உடுத்தி வருவதைக் காணலாம். ஆண்கள் கண்டிப்பாகச் சட்டை அணிவதில்லை. இங்கு அவ்விதம் சொன்னாலோ எதிர்ப்பு தெரிவிக்கிறார்கள். சம்பிரதாயங்கள் காற்றில் விடப்படுகின்றன.
சந்தியாவந்தனம் , ஆத்மார்த்த பூஜை , விபூதி ருத்ராக்ஷம் தரித்தல் , பஞ்சாக்ஷர ஜபம் செய்தல் , வெளியில் சென்று வந்தால் கை-கால்களையும் வாயையும் சுத்தம் செய்து கொண்டு கோவிலுக்குள் நுழைதல் , வருபவர்களிடம் கோவிலின் சிறப்பையும் தலபுராணத்தையும் சொல்லுதல், உரிய காலத்தில் ஆகம விதிப்படி பூஜை செய்தல் ஆகியவற்றை முழுவதும் கடைப் பிடிக்கும் அர்ச்சகர்கள் இங்கும் இருந்தபோதிலும், பலர் இன்னும் முழுமையாகப் பின்பற்ற வேண்டி யிருக்கிறது.
கேரளத்தில் பூஜா காலங்களில் வாத்தியங்கள் முழங்கப்படுகின்றன.குறைந்த பட்சம் ஒரு சித்த மத்தளமாவது இசைக்கப் படுகிறது. ஆனால், இங்கோ, காலம் காலமாக இசைக்கப்பட்டுவந்த நாதஸ்வரத்தையும்,மேளத்தையும் சில கோவில்களில் மட்டுமே காண்கிறோம். திருச்சூர் திருவம்பாடி கிருஷ்ணன் கோயிலில் சன்னதியில் பூஜைக்காகத் திரையிடப்பட்டிருந்தபோது, ஒருவர் சித்த மத்தளத்தில் தனி ஆவர்த்தனமே வாசித்து அனைவரையும் மெய்மறக்கச்செய்து விட்டார்.
யாத்ரீகர்கள் தங்கும் விடுதியையும் சிற்றுண்டிச் சாலையையும் குருவாயூரில் எவ்வளவு சிறப்பாகப் பராமரிக்க முடியுமோ அத்தனைச் சிறப்பாகப் பராமரிப்பதை நேரில் கண்டு அதை இங்கும் செயல் படுத்த வேண்டும். இவ்வளவுக்கும் லஞ்சம் போன்ற குறுக்கு வழிகளை அங்குக் காண்பது மிகவும் அரிது. பல இடங்களில் கோயிலிலும் வெளியிலும் அன்ன தானம் நிறையச் செய்கிறார்கள்.சில இடங்களில் தினமும் பாயசத்தோடு நல்ல சாப்பாடு பரிமாறப்படுகிறது. அங்கும் ஒரு சில குறைகள் இருக்கலாம். நிறைகள் ஏராளமாக இருக்கும்போது அவற்றை மட்டும் எடுத்துக் கொள்ளலாம் அல்லவா?
"Just follow the best practices of others" என்ற வழிகாட்டி ,கோயில் பராமரிப்பிற்கும் மிகவும் தேவையான ஒன்று தானே?
