ஆண்டவனே கதி

பல கோயில்கள் "கமர்ஷியலாக" ஆகி வருவதாக அங்கலாய்த்துக் கொள்வோர்கள் உண்டு. அப்படி ஆகாத கோயில்கள் ஏராளமாக இருக்கும்போது அங்கு ஏன் செல்லக்கூடாது என்று எண்ணிப் பார்ப்பதில்லை. மின்சாரக் கட்டணம் என்று வரும்போது அரசாங்கமும் கோயில்களைக் "கமர்ஷியல்"களாகவே பார்க்கிறது. வீடுகளுக்கான கட்டணத்தையே கோயில்கள் செலுத்திக் கொண்டு இருந்ததை "கமர்ஷியல்" கட்டணமாக அரசு உயர்த்தியபோது ஒருசிலர் அதிருப்தி தெரிவித்தபோது, " சுவாமிக்குப் பின்னால் ஒளி வட்டம் இருப்பது போல் படம் போடும் போது மின் விளக்கு எதற்கு?" என்று வெந்த புண்ணில் வேல் பாய்ச்சுவதுபோல் ஏளனம் பேசியவரும் உண்டு.

தற்போது மின் கட்டணத்தை மீண்டும் உயர்த்த உத்தேசித்திருக்கும்போது, குறைந்த கட்டணத்தையும், பயன்படுத்தப்படும் யூனிட்களுக்கான கட்டணத்தையும் உயர்த்த சிபாரிசு செய்யப்படுகிறது. எல்லாக் கோயில்களும் பழநியோ,திருச்செந்தூரோ,மதுரையோ அல்ல. எந்த விதமான வருமானமும் இல்லாத கிராமக் கோயில்கள் ஏராளம். நிலங்களில் இருந்து வரவேண்டிய வருமானம் முறையாக வராததால் தவிக்கும் ஆலயங்கள் ஏராளம். நிலைமை இப்படி இருக்கும் போது, மின்கட்டண உயர்வை அக்கோயில்கள் எப்படி சமாளிக்க முடியும்? .  அரசுக்குப் பரிந்துரைக்கும் குழு இதனைப் பரிசீலிக்க வேண்டும்.

வீடுகளுக்கான மின் கட்டணமும் உயர்வதைத் தட்டிக்கேட்போர் இருக்கிறார்கள். எதிர்கட்சிகளும் இருக்கின்றன. ஆலயங்களோ அனாதையாக விடப்படுகின்றன.இவ்வளவு ஆன்மீகவாதிகளும்,மடாதிபதிகளும் இருந்தும் யாரும் அதிருப்தி தெரிவிக்கக் காணோம்.மத்திய அரசு பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, மடங்கள் வெளியிடும் பத்திரிகைகளுக்கும் தபால் தலை கட்டணத்தை உயர்த்தியபோது, திருவாதிரையான் திருவருட்சபை , அப்போதைய பிரதமர் திரு வாஜ்பாய் அவர்களுக்குக் கடிதம் எழுதியது. அதன் நகல, திருவாவடுதுறை ஆதீன மாத இதழான "மெய்கண்டார்"ல் வெளியாயிற்று.

ஒரு கால பூஜை நடக்கும் கோயில்களில் பெரும்பாலும் அப்பூஜைகள் பகலிலேயே நடக்கின்றன என்றாலும் கிணற்று/ ஆழ் துளை நீரைப் அபிஷேகத்திற்காகப்பயன்படுத்த வேண்டி மின்சார மோட்டார் வேண்டியிருக்கிறது. மழைக் காலங்களில் பகல் நேரத்திலேயே கோயிலுக்குள் கும்மிருட்டாக இருப்பதால் மின் விளக்குகள் தேவைப் படுகின்றன. பழங்காலத்தில் எண்ணெய் விளக்குகள் ஏற்றப்பட்டு வரவில்லையா எனக் கேட்கலாம். உண்மைதான். எண்ணெய் வாங்க மன்னர்கள் ஏற்படுத்தி வைத்த நிபந்தங்கள் கைப்பற்றப்பட்டு விட்ட தற்காலத்தில் இது சாத்தியமில்லாமல் போய் விட்டது அல்லவா? நூற்றுக்கணக்கான ஏக்கர் நிலங்கள் இருந்தும், "மின்சார நிதி" என்று மக்களிடம் கை ஏந்தவேண்டிய நிலைக்கு அல்லவா தள்ளப்பட்டு விட்டன நம் ஆலயங்கள்? ஒரு பல்பு செயலிழந்து போனால் உபயகாரர் யாராவது வாங்கிக்கொடுத்தால் தான் அதற்கு விடிவு காலம்.

இப்படிப்பட்ட துர்பாக்கியக் காலகட்டத்தில் பக்தர்கள் செய்யக்கூடியதும் உண்டு. குறைந்த மின் செலவு ஆகும் பல்புகளை ஆலயத்திற்கு வழங்கலாம். சூரிய ஒளிமூலம் மின்சாரம்  பெறும் சாத்தியக்கூறுகளை ஆராயலாம். இரவு நேரத்தில் ப்ராகாரங்களுக்காவது ஒளி இவ்விதம் பெற முடியும். தேவையற்ற இடங்களில் மின்சாரம் வீணாவதைத் தடுப்பதாலும் மின் கட்டணம் குறையும்.

மின் வெட்டுக்களும், மின் கட்டண உயர்வும் இருக்கும்போது, கோயில்களைப் பாதுகாக்கும் "பாதுகாப்பு அலாரங்களுக்கு" என்ன வேலை? பழையபடி பாதுகாப்பின்றிக் கிடக்க வேண்டியதுதான். இவ்வாறு அக்கறையின்றி விடப்பட்ட ஆலயங்களுக்கு என்னதான் தீர்வு? தோன்றாத்துணை ஆகிய இறைவனுக்காக நீதி மன்றங்களில் முறை இடலாம். எதற்கெல்லாமோ நிலுவை பெறப் படும் இக்காலத்தில் இதற்குக் கிடைக்காமலா போய்விடும்?  ஆனால் இப்பொதுநல வழக்கை இறைவனுக்காகத் தொடுப்போர்தான் இல்லை. அனாதை ஆகிவிட்ட ஆலயங்களுக்கு அந்த ஆண்டவனே கதி.