ராஜராஜனின் ஆயிரமாண்டு,ராஜேந்திரனின் ஆயிரமாண்டு என்று விழாக்கள் எடுத்தும், அம்மன்னர்கள் கட்டிய/ பராமரித்த கோயில்களும் தருமங்களும் பராமரிக்கப்படாமலே உள்ளன. கிராமங்களில் ஒருகால பூஜை நடப்பதே சிரமமாக இருக்கிறது. அந்த ஒருகால பூஜையிலும் அன்றாடம் பங்கேற்கும் உள்ளூர் வாசிகள் எத்தனை பேர்?? இந்நிலை தொடர்ந்தால் ஒருகால பூஜையும் பாதிக்கப்படுமோ என்ற அச்சம் ஏற்படுகிறது. பூர்வீக கிராமங்களை விட்டுச் சென்றவர்களில் மிகச் சிலரே தங்கள் கிராமக் கோயில்களைப் பற்றி அக்கறை காட்டுகிறார்கள்.
நில வருவாயைப் பெற்றுத்தருவதில் நிர்வாக அதிகாரிகள் அலட்சியம் காட்டுவது அரசாங்கத்திற்குத் தெரிந்தும் என்ன பயன்? சொற்ப மாத சம்பளத்தையும் தராமல் அர்ச்சகர்களை வாட்டும் அறநிலையத்துறையின் பிடியில் கிராமக் கோயில்கள் சிக்கித் தவிக்கின்றன. இவ்வாறு வருமானமே இல்லாமல் எத்தனை காலம் தான் சிப்பந்திகள் துன்பப்படுவார்கள் ? சமயத்தைக் காப்பதற்கென்றே ஏற்பட்ட மடாலங்கள் இதற்கு என்ன செய்யப் போகின்றன? அடுத்த தலைமுறைக்கு ஆள் இல்லாது போகும் நிலை வந்தபிறகு விழித்துக் கொள்வார்களோ என்னவோ தெரியவில்லை. இப்போதே அதன் அறிகுறிகள் பல இடங்களில் தெரிய ஆரம்பித்து விட்டன.
சிரத்தை குறைந்தால் ஆலயங்களில் இறைவனின் சாந்நித்தியம் குறையவே செய்யும். அப்படிக் குறையக் கூடாது என்பதற்காகவே, ஆகம விதிகளின்படி பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை கும்பாபிஷேகம் நடத்தினர் நமது முன்னோர். முந்திய கும்பாபிஷேகம் நடந்து ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு மேலாகியும் எத்தனையோ கோயில்கள் கும்பாபிஷேகம் செய்யப்படாமல் இருக்கின்றன. . இதில் மடாலயங்களின் பராமரிப்பில் உள்ள கோயில்களும் இருப்பது நமது துர்பாக்கியம்.
நித்திய பூஜைகள் இவ்வாறு கடுமையாகப் பாதிக்கப் பட்ட நிலையில் நாம் செய்யக் கூடியது ஒன்று உண்டு. சாநித்தியம் குறையாமலிருக்க அபிஷேக ஆராதனைகளும் அர்ச்சனைகளும், பாராயணங்களும் செய்யலாம். இவை எல்லாம் நமது பிழை பொறுக்குமாறு இறைவனை வேண்டும் மனப் பாங்குடன் நடைபெற வேண்டும்.
